PKI 2007

Jak już wspominałem byłem tam 4 dni, które wykorzystałem, żeby sobie pojeździć po górach i zaaklimatyzować się. Łącznie więc w sumie pokonałem ponad 5100 metrów przewyższenia (słyszałem, że tyle Sylwester Szmyd – obecnie chyba najlepszy polski kolarz, bo jeżdżący w jednej z 20 ekip Pro Tour [Lampre], robi w ciągu jednego dnia) i około 350 km, a w całym minionym tygodniu blisko 520 km. To był mój pierwzy wyjazd w góry na rowerze. Przekonałem się na własnej skórze, dlaczego najlepszymi kolarzami są górale właśnie. O sztuce podjeżdżania i zjeżdżania myślę, że można by napisać niejedną książkę, a opanowanie obu umiejętności jest kluczem do sukcesu.

Zarejestrowałem się z numerem 23 w domu zdrojowym w Świeradowie Zdroju. Stamtąd był podjazd na Stóg Izerski (1107 m.n.p.m.) – czyli jakieś 540 metrów podjazdu na 6 km. Pierwsza część podjazdu dla mnie była trudniejsza – tę drugą już jakoś mniej boleśnie wspominam. Już na 1 km zaczął boleć mnie krzyż, więc musiałem na chwilę przystanać na cholernie długiej prostej niemiłosiernie pnącej się wzwyż. Potem jak droga prowadziła po łuku już mi się lepiej jechało. Dojechałem w czasie 34 minut.

Jak widać, wiedziałem gdzie się ustawić.:) Gościa z pierwszego planu chyba nie muszę przdstawiać? To Cezary Zamana, główny organizator, który także brał udział oraz m.in. zwycięzca Tour de Pologne sprzed kilku lat, już nie jeździ zawodowo. Prócz niego z zadowodwców startował również Marek Galiński z CCC Polsat, który podjechał na Przełęcz Karkonoską w najlepszym czasie.

Tuż przed moim startem zaczął padać deszcz, lecz podczas podjazdu żałowałem – zgrzałem się nieźle, w dodatku wyszło słońce. Jednak gdy już dojechałem, niebo przysłoniły ciemne chmury i zawodnicy jadący za mną jechali w akompaniamencie grzmotów. Mi zaś przyszło zjeżdżać i do teraz pamiętam ból w rękach od zaciskania hamulców – tak więc zjazdy to nie tylko sama przyjemność jakby się wielu wydawało – tym bardziej, że trzeba uważać na podjeżdżających i ustępować im pierwszeństwa – co zrozumiałe. Poza tym trzeba bardzo uważać, aby wyrobić się na zakrętach. Brak przyzwyczajenia do takich prędkości skutkuje brakiem wyczuczia, co czasem mogło skończyć się poza trasą.

Na drugi dzień wstałem wcześnie rano. Musiałem zjechać ze Szklarskiej Poręby aż do Podgórzyna – przez co w nogach miałem już 28 km na samym starcie zawodów. Do przejechania było 9 etapów. Jedne były ścigane, a drugie przejazdowe. Polegało to na tym, ze na przejazdowych startowaliśmy swobodnie, bez odmierzania czasu, aby dojechać w jakieś miejsce. Tam z reguły była jakaś mała impreza z nagłośnieniem, bufet no i start ostry. Na mecie tego etapu ściganego był mierzony czas, no a potem można było swobodnie przejechać na start następnego etapu ściganego.

Na płaskim mialem poczucie, że nie mogę nadążyć i że jestem w ogonie. Na podjazdach – jeżeli był niezbyt stromy przeważnie nadrabiałem, natomiast na zjazdach peleton się zjeżdżał. Generalnie to bardzo fajna sprawa jazda w peletonie, jest z kim pogadać, bezpieczniej, przykuwa się uwagę miejscowych – to moje pierwsze doświadczenie tego typu. Na mecie pierwszego etapu ściganego miałem pewien problem, bo ściągnąłem sobie plastikową osłonkę z chipa i przypiąłem do metalowego widelca, przez co nie działał. Czas więc mam trochę nierzeczywisty. Byłem wkurzony, bo nikt mi tego nie powiedział, a 2 minuty zleciały, nim to wszystko odkręcono. Jak to mówił Bogusław Baniak, były trener Lecha, – „to frycowe, które płaci każdy beniaminek” – pocieszałem się.

Potem 30 km przejechaliśmy do Łomnicy nieopodal Rudaw Janowickich. Śmiałem się, że to tu, gdzie Uroczysko będzie miało obóz, ja teraz wylewam siódem poty. Jak będziecie widzieć niebieskie znaki na szosie „PKI”, to właśnie od wyścigu, w którym ja brałem udział. Tu był podjazd na Przełęcz pod Średniówką, znowu na płaskim traciłem i potem musiałem gonić. Na podjeździe trochę zyskiwałem, a na koniec pozwoliłem sobie nawet na finisz, gdzie łyknąłem ze czterech – wszystko jednak w obrębie środka-końca stawki tylko.

Potem zjazd do Kowar. Ja już myśląc od końcowym podjeździe, szybko skoczyłem do sklepu po dodatkowe batony. Lecz najpierw jeszcze 3 etap ścigany, na przełęcz Kowarską. Jeżeli podjeżdzaliście pod Okraj, to chyba tędy przejeżdżaliście. Ostatnie 500 metrów, to ja i moi towarzysze niedoli mieliśmy dość. Chwilami tylko 8 km/h, właściwe ledwo staliśmy na tych rowerach, ale również na koniec udało mi się paru wyciąć.

Na przełęczy był zorganizowany bufet – smaczny jabłecznik no i banany, trochę się zasiedziałem na tym i czas zaczął gonić. Gdy rozpocząłem zjazd wcale nie wiedziałem, czy zdąże do Podgórzyna na godz. 16:00, kiedy to miał być start ostry na ostatni już etap… Przyjechałem kilka minut po 16, ale start opóźnili o 10 minut. Czekając na startowy sygnał rozmawiałem z osobami najbliżej stojącymi. Towarzyszył nam czrny humor. „Gdzie Ci ludzie się tak śpieszą? I tak zdąrzą umrzeć…” powiedział jakiś stary wyjadacz, a ja ruszyłem myśląc nad tymi słowami i podjeździe który mnie czeka. Pierwsze 8 km było spokojne – tzn. żadne novum, aczkolwiek już męczące. Na dodatek coś mi zaczęło nie pasować w tylnim kole – myślałem, że to powietrze uszło. Pytałem kolarzy z któymi jechałem czy mają może pompkę, lecz żadne niestety nie miał, więc jechałem dalej, bo koniec końców dało się jechać i nie wyglądało to tak tragicznie. Czarna sława tyczy się ostatnich 4 km, które to odłączają się od Drogi Sudeckiej i zaczynają pnąć się ostro w górę. Ja w tym miejscu zrobiłem sobie postój. Poprosiłem kogoś w samochodzie serwisowym, zeby mi podpompował koło. Nic niestety to nie poprawiło. Poem zacząłem myśleć, że siodełko mi się obluzowało. Dalej jednak nie sprawdziłem tego do końca. Na tym postoju zdjąłem sobie buty i skarpetki, bo stopa zaczynała się mocno grzać, co było dokuczające – poszedłem zobaczyć jak to piekiełko wygląda. Stromizna jak cholera – od zgormadzonej publiki dowiedziałem się, że jak to podjade, to dalej dam radę, lecz przed końcem jest dwa razy taki długi podjazd. No więc wróciłem do roweru podbuodwany słowami „jak to podjedziesz, to dalej dasz radę” z zamiarem przeszarżowania tego odcinka. Oczywiście nie udało mi się go zdobyć na raz – przystanąłem po jakimś czasie, bo dalej już nie mogłem. Nachylenie było tak wielkie, że ruszając musiałem skierować rower prostopadle lub nawet lekko w dół, aby w ogóle ruszyć z miejsca. Gdy już się to stało, dało radę podjechać trochę wyżej i tak kilka razy, aż w końcu wypłaszczyło się trochę. O tych lżejszych odcinkach na tych ostatnich 4 km, mówiono mi, że są takie jak np. podjazd pod Kowarską, tyle, że tu się na nich odpoczywa, a tam są meritum podjazdu.

Dopadł mnie w końcu skurcz. Najpierw lewa noga – zsiadłem z roweru z bólu. Masując zacząłem myśleć co będzie jak mi nie przejdzie. Podjeść (iść) nie dam rady, zjechać też nie będzie łatwo, nie mówiąc już o dalszym podjeżdżaniu. Na szczęście skurcz minął. Lecz po niewielkim odcinku skurcz wystąpił w prawej nodze. Usiadłem na skraju ścieżki. Już od dłuższego czasu niektórzy zawodnicy zjeżdżali w dół – byli już po zdobyciu przełęczy, a ja ciągle tkwiłem na podjeździe. Ktoś się spytał, co mi jest. Jak usłyszał, ze skurcz, powiedział, żebym lepiej wracał, bo rzeźnia się dopiero zacznie. Ja jednak nie brałem pod uwagę takiego wariantu i po chwili ruszyłem dalej.

Gdy dotarłem pod ostateczny podjazd nie przeraził mnie zbytnio. Myślałem raczej o tym jak go pokonać, a nie zachwalać jego trudności. Za każdą „turą” podjazdu myślałem o koljenych metrach, tak żeby być bliżej mety, żeby start kolejnej „tury” był wyżej, choćby o metr. Oczywiście jazda na wprost nie wchodziła w rachubę – zygzak coraz gęściej zaznaczany, czasem nawet przejeżdżałem tuż przed przednim kołem zjeżdżających. Mniej więcej równoległe ze mną byli zadownicy, którzy podprowadzali rower. Jeden z nich mówił: „O k***a! jak tu cięzko podejść…”. Jak to usłyszałem, to pomyślałem: „To co ja mam powiedzieć, o podjeżdżaniu?!” i się uśmiałem.

W końcu osiągnąłem metę. Panowie przymierzali się już do zwijania interesu. Byłem chyba 3 lub 4 od końca. Jak zobaczyłem, że na przełęczy są 3 schroniska, na parkingu stoi autokar a za nim są korty tenisowe, to sobie pomyślałem: gdzie ja jestem? Od strony czeskiej prowadzi dłuższa, lecz łagodniejsza, prowadząca zakosami droga. Pstryknąłem zdjęcia i rozpocząłem zjazd – 12 km nieustannego zjazdu. Wyobrażacie to sobie? Niektórzy na tym 4-kilometrowym odcinku sprowadzali rowery, w obawie przed złapaniem gumy. Ja jednak jakoś się tego nie obawiałem, nie miałem przykrych doświadczeń tego typu, więc może w swojej głupocie miałem trochę szczęscia, bo gumy nie złapałem – w ogóle podczas całego wyścigu, jak i pobytu tam, jak i ostatniego tygodnia, tak więc hossa nadal trwa – ale zjeżdżałem z rękami na hamulcach, dopiero po tzw. alei spacerowej (nazwa dla tych osoiatnich 4 km, jako że widuje się tam bardzo wielu kolarzy spacerujących z rowerami), zjeżdżałem bardziej swobodnie. Nie miałem pojęcia, że to taki długi odcinek. Kilka slow refleksji.
Musze zakupic sobie trzecia tarcze do przodu z mniejsza liczba zebow. Ta usterka na podjezdyie to byla peknieta szprycha – tylko jedna, a tyle hałasu! Generalnie zamierzam sobie sam serwisowac rower. Ostatnio oddalem do mechanika i wydalem 90 zl w bloto. Mnie samemu sprawi to frajde no i wiecej pieniedzy bedzie w portfelu. Chcialbzm tez wzstartowac w innych tego typu imprezach: Klaszk Klodzki czy Dookoła Tatr, ale niestety terminy mi sie pokrywaja.